در مرحله اول، سنسورهای نور دستگاه های عملی هستند. آنها سطح نور را در هر زمان که لازم باشد تنظیم می کنند. با نوسان دوره های روشنایی از یک فصل به فصل دیگر، این دستگاه ها سیگنالی را به فیکسچرها ارسال می کنند تا سطح روشنایی آنها را تنظیم کنند. وقتی نور خورشید برای روشنایی یک اتاق کافی نیست، دستگاه ها منابع نور مصنوعی را فعال می کنند. بنابراین، سیستم های روشنایی مصنوعی فقط در صورت لزوم کار می کنند. حسگرهای نور فضا را برای سرنشینان روشن کرده و در هزینه های انرژی صرفه جویی می کنند.

با همین رمز، گاهی اوقات از نظر استراتژیک نصب سنسورهای حرکتی که نور را با توجه به نیاز کاربر کنترل می کنند، کاملاً منطقی است. این سیستم ها چراغ ها را فقط وقتی اشغال می کنند در یک فضا روشن می کنند. به این ترتیب، مردم می توانند با خیال راحت در یک فضای کاملاً روشن گردش کنند و دولت می تواند از پس انداز قابل توجه انرژی بهره مند شود.

کنترل سایه نیز یک روش اصلی است. برنامه نویسی حرکت پرده های پنجره به مردم امکان می دهد تا در طول سال در فضای خود راحت باشند، مهم نیست که خورشید طلوع یا غروب می کند. علاوه بر این، وقتی شیب تابش خورشید باعث ایجاد ناراحتی بصری برای سرنشینان در روزهای کوتاهتر سال می شود، می توان میزان سایه های پنجره را تنظیم کرد. به عنوان مثال، سایه ها می توانند اشعه های خورشید را که باعث ایجاد تابش خیره کننده در صفحه رایانه می شوند، مسدود کنند.

علاوه بر این، هنگامی که یک سطح بسیار روشن است، سیستم های کنترل ممکن است شیب رو به پایین صفحات سایه را فعال کنند. این به آنها اجازه می دهد تا سطح روشنایی را در یک سطح مشخص تنظیم کنند در حالی که اجازه می دهد نور به بقیه فضا نفوذ کند.